‘Look, I am the sun…’

Modern Dance Part 2, The Project in the Field, Western Australian Academy of Performing Arts (WAAPA)

IMPRESSION by CHARLOTTE LEMSTRA & CHARLOTTE SCHULTZ

Is this an ode to nature? That we must live consciously and peacefully with nature, or just an awareness that nature is all around us?

“Look, I’m a planet,” shouts a female dancer as she stretches her arms and runs  around the stage in a big cirle. “Look, I am the sun,” shouts another dancer, while he stands as if his whole body is embracing the sun. While the other dancers follow the female dancer, no one follows him. He raises his voice and says again: “Look, I am the sun!”

Or is nature just a theme to shed light on something else?  The program Modern Dance Part 2 includes two choreographies by the dance company LINK – gradutes from the Western Australian Company of Performing Arts (WAAPA). The first choreography Project in the Field by Alexandra Harrison is patchy and highly visual, with funny elements – such as when the dancers pronounce Dutch sentences with a thick Australian accent.

Project in the Field seems to be a slide show of the stages of (scientific) research of nature. Not to be taken entirely serious. “Let’s do an exercise in consistency,” one dancer shouts. Criss-cross the dancers move around the stage. Unable to find any logical causality, despite their best attempts to find one. At one moment a number of dancers start to whisper questions to audience.

Is this empirical research?

Then the dancers try to interpret the solo of their colleague. “She floats,” says a female dancer. “She’s a flamingo,” says the other. “She’s a star,” says another dancer. It reminds me of the game Party & Co. – in which someone must represent something, and the others must guess what it is.

The Project in the Field shows that ultimate knowledge – the truth – is often determined by the sheer number of people who adhere to that belief. Until the contrary is proved. It doesn’t matter how loud you shout: ”Look, I am the Sun.” If nobody follows you, you will not be heard. [CL]

De tweede choreografie van LINK is I said Ha Ha van Ross McCormack. Het is een collageachtige dansvoorstelling waarbij het begin- en eindbeeld op elkaar aansluiten. Hierdoor wordt het een rond geheel, waarbinnen het thema fragmentarisch in beelden wordt neergezet.

Een groepje van drie dansers staan naar ons te kijken met een grote glimlach. De glimlach wordt steeds groter. Het is aanlokkelijk. Het doet denken aan groep poppen in de speelgoedwinkel die tot leven zijn gekomen en zichzelf proberen te verkopen. Neem mij! Dan worden hun kleren in een ruk over een doorzichtig koord van hun lichaam getrokken. Daar staan ze dan in hun ondergoed. Beschaamd lopen ze weg.

Drie dansers worden als poppen meegesleept over het toneel. Er wordt met ze gespeeld – alsof alle spanning uit hun spieren is verdwenen.

Een levensgrote knuffelbeer loopt het toneel op, met een danseres in zijn hand
verkleed als een jong meisje. Zij houdt in haar andere hand een krijtje en laat dit langs de muur gaan. Aan het einde wordt de beer zittend tegen de muur vastgeplakt met witte tape. Het meisje pakt het krijtje en maakt de witte streep op de muur af.

I said Ha Ha doet denken aan die enge kinderdromen. Dat je opeens naakt in de klas staat. Of dat je wordt vastgebonden. Of dat je door angst zo slap als een pop wordt, en je niet meer kunt verweren. [CS]